چکیده :
ترجمه ماشینی :
بخش اول این پایان نامه مفهوم انقباض را در تفاسیر هستی شناختی و نوتیک آن، همانطور که در فلسفه جووردانو برونو (1548-1600) به کار می رود، تشریح می کند.
برونو کارآمدی چندین حالت روانی، روانی و پزشکی را که به طور سنتی تصور می‌شد که به تفکر و صعود آگاهانه کمک می‌کند را انکار کرد.
تنها وسیله از نظر او تعمق فلسفی بود.
تأمل فلسفی ذهن را از کثرت تکه تکه تأثیرات حسی به درک اصول حاکم بر جهان معقول ارتقا داد.
او منکر این بود که ذهن انسان می تواند به خلسه دست یابد و از کثرت ذهن یا روح جهانی به معنایی که او آن اصطلاحات را درک می کند، فراتر رود.
صعود نوتیک به ترتیب معکوس نزول هستی شناختی از قلمرو معقول به محسوس را به دنبال داشت.
کثرت عالم معقول و معقول به واسطه انقباض جوهر نامتناهی و جهانی رخ داده است.
دو اصل جهان، شکل و ماده، برای ایجاد کثرت معقول «قرارداد» شدند.
ماده از طریق صورت، و صورت از طریق ماده، مجزا یا منقبض می شد.
در این معنای هستی‌شناختی اصطلاح، «انقباض» بخشی جدایی‌ناپذیر از اصل تشخص برونو است.
در فلسفه برونو، انقباض در تعبیر نوتیک بیانگر کارکرد پیوندی ذهن انسان است.
اشیاء این الحاق مفاهیم و مقاصد هستند که تشبیهاتی از عالم محسوس هستند که از طریق حواس درک می شوند یا توسط حافظه احضار می شوند.
در هر دو مورد، هدفمندی مهم است.
یکی از مهم ترین روش های صعود نوتیک حافظه بود.
نظریه حافظه برونو عمدتاً از فلوطین (حدود 270-205) و تفسیری که مارسیلیو فیچینو (1499-1433) از فلوطین ارائه کرده است، سرچشمه می گیرد.
گزارش او از انقباض در رابطه با حافظه منعکس کننده این منابع است.
بخش دوم این پایان نامه منابع ایده های برونو در مورد انقباض را مورد بحث قرار می دهد.
فرانسیس یتس، آلفونسو اینگنو و سایر محققان منابع مختلفی را برای مفهوم انقباض برونو به عنوان روشی برای صعود آگاهانه، به ویژه در رابطه با انقباضات فیزیولوژیکی شوخ طبعی و روحی، پیشنهاد کرده اند.
با این حال، این تفسیر، ملاحظات برونو را نسبت به صعود معرفتی که از طریق انقباضات پزشکی تسهیل می‌شود، در نظر نمی‌گیرد و اصرار او بر تعریف انقباض در تفسیر نوتیک به موازات تفسیر هستی‌شناختی این اصطلاح را نادیده می‌گیرد.
قانع‌کننده‌تر استدلالی است که فرانتس کلمنس، ساندرو مانچینی و فیلیپو میگنینی پیشنهاد می‌کنند که برونو مفهوم انقباض خود را در معنای هستی‌شناختی آن از نیکلاس کوزا (1401-1464) گرفته است.
انقباض مفهوم مهمی در فلسفه و الهیات کوزانوس بود.
برونو مطمئناً این آثار را می‌شناخت، به ویژه de docta ignorantia، که در آن کوسانوس از «انقباض» استفاده می‌کند.
اما این تفسیر این احتمال را نادیده می گیرد که برونو و کوزانوس ممکن است از منابع رایج، یعنی تفسیرهای مکتبی قرون وسطایی درباره liber de causis استفاده کرده باشند.
یکی از منابع رایج احتمالی giles of rome است که aegidio romano یا aegidio colonna نیز نامیده می شود (حدود 1243-1316).
چندین ویژگی بحث برونو از «انقباض» قویاً نشان می‌دهد که او از این منابع قرون وسطایی، به‌ویژه گیلز استفاده کرده است.
برونو تفاسیر انقباض را که در کوزانوس و این تفاسیر قرون وسطی یافت با نیازهای فلسفه غیرمتعارف خود تطبیق داد.
the first part of this thesis describes the concept of contraction, in its ontological and noetic interpretations, as it is used in the philosophy of giordano bruno (1548-1600).
bruno denied the efficacy of the several psychical, psychological and medical states traditionally thought to aid contemplation and noetic ascent.
the only means in his view was philosophical contemplation.
philosophical contemplation elevated the mind from the fragmented multiplicity of sense impressions to an understanding of the principles governing the sensible world.
he denied that the human mind could attain ecstasy and transcend the plurality of the mind or world soul in the senses in which he understood those terms.
noetic ascent followed in reverse order the ontological descent from the intelligible to the sensible realm.
the multiplicity of the intelligible and sensible universe occurred by virtue of the contraction of the infinite, universal, substance.
the two principles of the universe, form and matter, were 'contracted' to produce sensible multiplicity.
matter was individuated or contracted through form, and form through matter.
in this ontological sense of the term, 'contraction' is an integral part of bruno's principle of individuation.
in bruno's philosophy, contraction in the noetic interpretation denotes a concatenating function of the human mind.
the objects of this concatenation are concepts and intentions, which are likenesses of the sensible world as perceived via the senses or summoned by memory.
in both instances intentionality is important.
one of the most important methods of noetic ascent was memory.
bruno's memory theory derives largely from plotinus (ca.
205-270) and the interpretation of plotinus given by marsilio ficino (1433-1499).
his account of contraction in relation to memory reflects these sources.
the second part of this thesis discusses the sources for bruno's ideas of contraction.
frances yates, alfonso ingegno and other scholars have suggested various sources for bruno's concept of contraction as a method of noetic ascent, notably, in relation to physiological contractions of humours and spiritus.
this interpretation does not, however, take into account bruno's reservations towards noetic ascent facilitated through medical contractions, and it ignores his insistence on defining contraction in the noetic interpretation in parallel with the ontological interpretation of the term.
more persuasive is the argument proposed by franz clemens, sandro mancini and filippo mignini, who propose that bruno derived his concept of contraction, in its ontological sense, from nicholas of cusa (1401-1464).
contraction was an important concept in cusanus' philosophy and theology.
bruno certainly knew the works, notably the de docta ignorantia, in which cusanus uses 'contraction'.
but this interpretation ignores the possibility that bruno and cusanus might have drawn on common sources, namely, medieval scholastic commentaries on the liber de causis.
one probable common source is giles of rome, also called aegidio romano or aegidio colonna (ca.
1243-1316).
several features of bruno's discussion of 'contraction' suggest strongly that he drew on these medieval sources, in particular giles.
bruno adapted the interpretations of contraction that he found in cusanus and these medieval commentaries to the needs of his unorthodox philosophy.